KWIECIEŃ

 ♫

Życie Bartmanów powoli nabierało kolorów, których w ostatnim czasie było zdecydowanie za mało. Edi oswoiła się z myślą, że nigdy nie będzie mamą – taką z prawdziwego zdarzenia, bo gdzieś tam w głowie krążyły już jej myśli związane z adopcją. Poza tym, wróciła do pracy; i może nie było jej łatwo znów wdrożyć się w ten szaleńczy, korporacyjny rytm, to jednak ona stawiła czoła wyzwaniu i ponownie rozpoczęła pracę na wysokich obrotach. A wszystko dzięki Zbyszkowi. Tak, to on ją do tego namówił. Wytłumaczył jej, że nieustannym siedzeniem w czterech ścianach wcale by sobie nie pomogła, a wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej zamknęłaby się i odcięła od całego świata. Początkowo, oczywiście, stawiała opory, ale jej małżonek ma w posiadaniu tak niesamowity dar przekonywania, że po prostu nie pozostawiał jej wyboru. Cieszył się, że ta depresja przemija, że wszystko będzie tak, jak kiedyś. No, może niezupełnie…

Twardy, odważny i silny psychicznie Zbyszek – właśnie tak malują go media – i właśnie tak wyglądał w momencie małżeńskiego kryzysu i nieszczęścia. 

W głębi duszy był jednak bezbronny i bezsilny. Nie radził sobie z niczym. Przy żonie musiał jednak udawać. Musiał pokazać jej, że ma w nim stuprocentowe wsparcie, że jest dla niej ostoją i obrońcą przed całym złym światem. Po prostu musiał. Musiał, a może chciał?

Kiedy Edyta oddawała się objęciom Morfeusza, on ronił łzy w poduszkę. Po głowie krążyły mu różne myśli. Jak mantrę powtarzał wciąż to samo słowo: „Dlaczego?”. Zawsze twierdził, że w życiu spotkało go wszystko, co najlepsze – własny dom, wspaniała i kochająca żona, pasjonująca praca, przyjaciele i pies u boku. Do pełni szczęścia brakowało mu tylko potomka. 

Oczami wyobraźni widział, jak bierze tę mała istotkę na ręce; jak dumnie prowadzi wózek po parkowych alejkach wzbudzając zainteresowanie i podziw przechodniów; jak usłyszy wypowiedziane pierwsze słowo; jak zobaczy pierwszy ząbek; jak uczy swoje Maleństwo stawiać pierwsze kroki; jak odprowadza je do przedszkola, zabiera na mecze siatkówki i chodzi na szkolne przedstawienia i wywiadówki. Wiadomo, że w związku z jego pracą nie wszystko z powyższej „listy” byłoby do zrealizowania w stu procentach, ale on chciał spełnić się należycie w roli ojca i mimo utrudnionych warunków, brać czynny udział w życiu swojego dziecka. Już nawet miał wybrane imiona dla chłopca i dziewczynki, ale jakoś nigdy nie zdobył się na odwagę, by poruszyć ten temat z Edi. Nie chciał na nią naciskać, ani drążyć tego samego tematu w nieskończoność. Teraz tej kwestii już prawdopodobnie nie poruszy. W ogóle. 

Bardzo to wszystko przeżywał, jednak tylko wewnętrznie. Musiał przecież być twardy przy zapłakanej i załamanej Edzi. 

I był.

*

Pallavolo Modena zakończyła rozgrywki we włoskiej Serie A na piątym miejscu, mimo iż dobrnęła do półfinałów z Maceratą, które – swoją drogą – były na bardzo wyrównanym poziomie, ale to niestety drużyna Bartosza Kurka okazała się być troszeczkę lepsza i miała ciut więcej szczęścia. 

Teraz przyszedł czas na pakowanie walizek i powrót do Polski, ponieważ lada dzień Zbyszek musiał stawić się na zgrupowaniu kadry w Spale, gdzie miały się rozpocząć przygotowania do sezonu reprezentacyjnego. Pomimo wszelkich spekulacji i różnorakich wypowiedzi ekspertów i  „specjalistów”, Bartman znalazł się w składzie i z ogromną radością przyjął tę wiadomość od nowego trenera.

Z kolei kondycja psychiczna Edyty poprawiała się z dnia na dzień i brakowało już naprawdę niewiele, by znów była tą samą kobietą, co kilka tygodni temu. Z każdą chwilą była bardziej radosna, pogodna i uśmiechnięta. Nie chciała, by jej mąż stracił sezon w kadrze narodowej i wiecznie przesiadywał u jej boku trzymając ją za rękę, gdy wówczas powinien wychodzić na parkiet, zdobywać punkty, walczyć o najwyższe cele i wspierać się wzajemnie z chłopakami z drużyny. Już i tak dużo ominęło go w Modenie – bądź, co bądź - z jej powodu. Nie mogła pozwolić na to, by sytuacja się powtórzyła, by jej problemy odbijały się na jego pracy, bo już i bez tego miała ogromne wyrzuty sumienia. Owszem, była mu wdzięczna za to, co dla niej zrobił i jak bardzo poświęcił swoją karierę sportową, bo w momentach zwątpienia i bezradności, zawsze tulił ją w ramionach i powtarzał swym kojącym głosem: „ To Ty jesteś dla mnie najważniejsza i cokolwiek by się nie działo, zawsze będę przy Tobie.”  

 I był. 

***

Witajcie!

Przepraszam za dwutygodniową obsuwę, ale nie za bardzo miałam czas, a później chęci na przepisywanie rozdziału, z którego i tak nie jestem jakoś zadowolona... Teraz będzie już regularnie... 

Jeśli ktoś znajdzie magiczną receptę na to, by poprawić mój nastrój - będę wdzięczna.

PS. Kocham ten utwór! <3