LUTY.

♫

Przed Edytą kolejna wizyta u specjalisty. U tego jeszcze nie była.

Zibi dostał na niego namiary od żony swojego kolegi z drużyny, Luciany Manii, która nie tak dawno temu również się u niego leczyła. Ginekolog godny polecenia – ponoć wybitny włoski specjalista, który pomógł tysiącom pacjentek i który zbiera same dobre opinie wśród społeczeństwa. Jednak jedynym minusem jest to, że na konsultacje z nim trzeba czekać pół roku. Małżonka Bartmana nie miała tyle czasu; to znaczy – może i miała, ale nie chciała siedzieć z założonym rękoma, chciała działać. Czas działał na jej niekorzyść. Widząc jej zakłopotanie, Luciana odstąpiła przyjaciółce swoją wizytę, a sama zaś zapisała się na dużo późniejszy termin.

Już na samą myśl spotkania się z tym lekarzem, w Bartmanowej rodziły się pozytywne fluidy, a do profesora postanowiła pójść razem ze swoim mężem. Chciała, by przy niej był.

Szli równym krokiem, trzymając się mocno za ręce, jak para zakochanych w sobie nastolatków, kiedy wszystko było o wiele łatwiejsze i o wiele prostsze.

Szli z nadzieją.

Szli z optymistycznym nastawieniem.

Szli z wiarą na lepsze jutro…

- Zdaje się, że znaleźliśmy przyczynę Pani trudności zajścia w ciążę. - odezwał się po włosku, kiedy już wykonał szereg szczegółowych badań i analizował wyniki wydrukowane na kartkach papieru.

- Boże, wiedziałam, że Pan mi pomoże. Wiedziałam, że nie przyjdę tutaj na marne. Wiedziałam, że jakoś rozwiążemy ten problem i wkrótce… - zaczęła się radośnie emocjonować.

- Medycyna jest w Pani przypadku bezwzględna – przerwał jej pospiesznie medyk.

- Słucham?! Co to znaczy? Co Pan doktor ma na myśli?! – dopytywała, podrywając się energicznie na białym krześle w jego gabinecie.

- Pani nie może mieć dzieci. Bardzo mi przykro.

Edi wstała i wybiegła z płaczem z pomieszczenia, nie chcąc nawet wysłuchać dalszej wypowiedzi mężczyzny w białym kitlu. Nie obchodziło ją to.

Wybiegła, nie zważając nawet na to, że na zewnątrz hulał porywisty wiatr, a z nieba utworzyła się wielka ściana ulewy. Teraz było jej wszystko jedno.

Liczyła na cud, na dobre wieści i życie w różowych barwach. Tymczasem jej świat przestał istnieć i legł w gruzach w mgnieniu oka. Wizyta u lekarza okazała się być wyrocznią, która pozbawiła ją największego marzenia, jakiego od kilku lat pragnęła. Oboje pragnęli…   

Siedziała na przyszpitalnej ławce, przemoczona do suchej nitki; jej słone łzy zlewały się z kroplami deszczu, a całe ciało trzęsło się ze zdenerwowania. W tym wszystkim nie mogło zabraknąć Jego – Zbyszka. Usiadł obok niej, zamknął w szczelnym uścisku i choć chciał pokazać, że jest twardy, płakał. Płakał razem z nią.      

*

Nieprzespane noce, opiewające w gorzki smak łez i żalu. Szare i smutne dni spędzone na salonowej kanapie lub sypialnianym łożu pod powierzchnią grubego koca. Tysiące zużytych chusteczek. Dziesiątki zapłakanych koszulek Zbyszka. Niezliczone ilości chwil spędzonych w jego dużych, bezpiecznych ramionach. W jej prywatnym azylu. 

Właśnie w taki sposób mijały im dni. Codziennie ten sam schemat. Codzienne powracanie myślami do tego jednego, ale jakże bolesnego, zdania. Zdania, które utkwiło jej głęboko w pamięci i które tak bardzo zraniło jej serce, odbierając jednocześnie szansę bycia matką…        

***  

 

Dziękuję, że ze mną tu jesteście! <3